ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ~ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ..

  Επειδή τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος γίνεται για τον ισχυρό πρόεδρο του Ολυμπιακού και «αρχιερέα της ποδοσφαιρικής διαπλοκής» κατά πολλούς, αλλά και επειδή υπάρχει μια ασάφεια ως προς το ιστορικό και τις οικογενειακές καταβολές των Μαρινάδηκων, παρακάτω καταγράφονται κάποιες αντικειμενικές πτυχές της ιστορίας της οικογένειας,  με μοναδικό γνώμονα την αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης που συνήθως κυοφορείται στα καφενεία, και όχι με σκοπό τη συγγραφική στήριξή της οικογένειας του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος έχει αναστατώσει παρασκηνιακά, όχι μόνο το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά ακόμα, την πολιτική και δικαστική σκηνή της χώρας.

      Ο νέος ισχυρός άνδρας λοιπόν του Ολυμπιακού, της ομάδας με τους (κατά τεκμήριο) περισσότερους οπαδούς ανά την Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα και τους πιο αμφισβητούμενους τίτλους κατά το πρόσφατο παρελθόν, ο Βαγγέλης Μαρινάκης, μπορεί να μεγάλωσε στο Πασαλιμάνι, να σπούδασε στο Λονδίνο και να θεωρείται «γέννημα-θρέμμα» Πειραιώτης. Πίσω απ΄ την Πειραιώτική «κουλτούρα» του όμως, κρύβεται η ρίζα ενός βέρου Ηρακλειώτη από τη συνοικία του Ατσαλένιου, με πατρικό κάπου στο ύψος της λεωφόρου Ιωνίας και μάλιστα από μια οικογένεια με πλούσια κοινωνική, οικονομική και πολιτική δράση. 

      Πριν λίγα χρόνια, όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης ανέλαβε τον Ολυμπιακό, οι περισσότεροι Ηρακλειώτες έμαθαν και οι παλιότεροι θυμήθηκαν, ότι ο πατέρας του σημερινού μεγαλομετόχου του Ολυμπιακού, ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1930. Όμως και η μητέρα του, η Ειρήνη Καρακατσάνη, καταγόταν επίσης από το Ηράκλειο και όχι από τον Πλατανιά Χανίων όπως πολλοί υποστηρίζουν σήμερα. Όταν λοιπόν οι δύο γονείς του αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους και κόντρα στο πείσμα και την άρνηση αμφοτέρων των οικογενειών, αλλά κυρίως του πατέρα του Μιλτιάδη και παππού του Βαγγέλη, που ούτε ήθελε να ακούσει για Ειρήνη, έφυγαν από το Ηράκλειο και «έχτισαν» την οικογένεια και τον προσωπικό τους μύθο στον Πειραιά. 

                                          Το χυτήριο 

      Το χυτήριο του παππού Μαρινάκη, ήταν εγκατεστημένο στο κέντρο του Ηρακλείου, στην οδό Λοχαγού Μαρινέλη, λίγο πιο κάτω από το «Βαρελάδικο» του Φαρσάρη. Σήμερα ο χώρος φέρεται να λειτουργεί περιστασιακά ως έκθεση με κάποιες από τις καμπάνες που κατασκευάζονταν εκείνη την εποχή. Την περίοδο της γερμανικής κατοχής η οικογένεια καταστράφηκε οικονομικά, αλλά ήδη τα δύο αδέρφια, εμφορούμενα από το κλίμα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, προσχώρησαν στο ΕΑΜ και την Αντίσταση. 

Ο παππούς του Βαγγέλη Μαρινάκη, ήταν πολύ γνωστός σε όλη τη Κρήτη για το χυτήριο που διατηρούσε, κατασκευάζοντας καμπάνες, που χωρίς υπερβολή, τοποθετήθηκαν στις περισσότερες εκκλησίες από το ένα, ως το άλλο άκρο της Κρήτης. Μάλιστα, η τέχνη των χυτηρίων Μαρινάκη ήταν τόσο πλέον ονομαστή, που για ένα διάστημα έφτασαν να κάνουν εξαγωγές σε Ιταλία, Γαλλία και Δαλματικές ακτές, με επίκεντρο την Τεργέστη. Για τα χυτήρια αυτά έχει γράψει και ο Καζαντζάκης στον «Ζορμπά». 

                                                               Ο Πειραιάς

      Στα 1958-1959 ο Μιλτιάδης Μαρινάκης φεύγει από το Ηράκλειο και εγκαθίσταται στον Πειραιά, αφού οι δρόμοι με τον αδερφό του επαγγελματικά χωρίζουν. Με την εμπειρία του χυτηρίου - μηχανουργείου από το Ηράκλειο και με την «βοήθεια των Βαρδινογιάννηδων αλλά και του Μητσοτάκη», (όπως λένε «οι κακές γλώσσες») παίρνει μεγάλες παραγγελίες και επισκευάζει πλοία, ενώ παράλληλα του δίνεται η ευκαιρία να κατασκευάσει αργότερα και τα δικά του. Παντρεύεται την Ειρήνη Καρακατσάνη και σιγά-σιγά μπαίνει στην ποντοπόρο ναυτιλία. Ενώ, το 1967 γεννιέται και το μοναχοπαίδι του Μιλτιάδη και της Ειρήνης, ο Βαγγέλης. 

     

      Ηρακλειώτες αναφέρουν ότι λίγο αργότερα ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, προοδεύοντας οικονομικά και φτάνοντας στα υψηλότερα σκαλοπάτια του ελληνικού εφοπλιστικού λόμπι, δεν ξέχασε ποτέ την ιδιαίτερη πατρίδα του και ανέκτησε ένα πολύ σημαντικό τμήμα της μεγάλης ακίνητης περιουσίας που η οικογένεια είχε χάσει στην Κατοχή, και που τελικώς σήμερα διατηρείται πλέον στο όνομα του μοναχογιού και μεγαλομετόχου του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη. 

                                                               Η πολιτική

      Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης ασχολήθηκε και με την πολιτική. Στην ουσία προοριζόταν μετά την εκλογή του Ανδρέα Ανδριανόπουλου ως δημάρχου Πειραιά το 1986, ως ο άνθρωπος που θα τον αντικαθιστούσε στη Βουλή, αφού πολιτικά αν και αριστερός στις πεποιθήσεις του!!!, είχε συνδεθεί με στενή φιλία με τον κοντοπατριώτη του Χανιώτη πολιτικό, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που το 1984 είχε αναλάβει την προεδρία της Ν.Δ. Η πρώτη φορά που εξελέγη βουλευτής ήταν το 1985 και συμμετείχε στη Βουλή όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Τζαννετάκη, ενώ αργότερα επαναπολιτεύτηκε με τη Νέα Δημοκρατία και εξελέγη βουλευτής Πειραιώς και Νήσων το Νοέμβριο του 1989. 

                                        

                                                          Ο Ολυμπιακός

      Το 1979, όταν μετά την αποχώρηση του Γουλανδρή παίρνουν τον Ολυμπιακό οι εφοπλιστές (Μαρινάκης, Ευθυμίου, Νταϊφάς, Χανδρής, Χατζηιωάννου, Νομικός, Γουρδομιχάλης κ.ά.), ο Μιλτιάδης πρωτοστατεί στην κίνηση στήριξης της ομάδας. Το σχήμα είναι πολυμετοχικό και ο Μιλτιάδης αναλαμβάνει γενικός αρχηγός της ομάδας, με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά, ιδρύοντας την πρώτη ΠΑΕ στην ιστορία του Συνδέσμου.

Σήμερα ο Βαγγέλης Μαρινάκης (άσχετα με τα δικά του «κατορθώματα») μπορεί να περηφανεύεται πως δεν είναι κανένας όψιμος οπαδός ή τυχαίος πρόεδρος του Ολυμπιακού, διότι η οικογένειά του έχει την δική της προσφορά στον πειραϊκό σύλλογο και αυτό που ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν, είναι πως από εκείνη την 11άδα των εφοπλιστών, ο Μιλτιάδης Μαρινάκης και ο Νίκος Ευθυμίου ήταν οι μοναδικοί οι οποίοι αρνήθηκαν να πουλήσουν τις μετοχές τους στον Γιώργο Κοσκωτά!     

     

      Για τον Μιλτιάδη Μαρινάκη οι Πειραιώτες λένε πως ήταν απλός, μπεσαλής - κιμπάρης και βοηθούσε όπου μπορούσε, χωρίς να το διατυμπανίζει δημοσίως. Σύχναζε στα ίδια μαγαζιά με τον Σωκράτη Κόκκαλη και έκανε παρέα με τον Σταύρο Νταϊφά και τον Γιάννη Πατέρα, θείο του πρώην προέδρου του Παναθηναϊκού. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης είναι φανατικός Ολυμπιακός, τρέχει στα γήπεδα και συχνά ακολουθεί την ομάδα στις μετακινήσεις της, καλύπτοντας και ανάγκες της ομάδας στην επαρχία.

                                                              Οι εταιρείες

      Όταν πέθανε ο Μιλτιάδης Μαρινάκης σε ηλικία 70 ετών το 2000, η εταιρεία του αριθμούσε 8 πλοία. Σήμερα, η Capital Ship Μanagement, με το γιο του Βαγγέλη στο τιμόνι, διαθέτει στόλο 28 πλοίων, εκ των οποίων τα 26 είναι δεξαμενόπλοια, ενώ η Capital Ρroduct Ρartners αριθμεί άλλα 18 δεξαμενόπλοια, με τις δυο εταιρείες να είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Όλα τα δεξαμενόπλοια της Capital Ρroduct Ρartners είναι ναυλωμένα με συμβόλαια από τους παγκόσμιους πετρελαϊκούς κολοσσούς της ΒΡ και της Shell.

                                         Ο Βαγγέλης

      Τον μικρό Βαγγέλη τον παίρνει πάντα μαζί του τις Κυριακές στο «Καραϊσκάκη».. Ο Μιλτιάδης, παρά την οικονομική του επιφάνεια από τις αρχές της δεκαετίας του ‘70, πιστεύει στη δημόσια εκπαίδευση και στέλνει το μοναχογιό του Βαγγέλη στο δημόσιο σχολείο. Το κάνει και για έναν επιπλέον λόγο: Θεωρεί ότι ο γιος του, τον οποίο προετοιμάζει μεθοδικά για να τον διαδεχθεί κάποτε στις επιχειρήσεις του, θα πρέπει να μάθει τη ζωή κι απ΄ την καλή κι απ΄ την ανάποδη, και επειδή ακριβώς «η ναυτιλία είναι κυρίως του λιμανιού, παρά του σαλονιού» ο Βαγγέλης θα έπρεπε να «εκπαιδευτεί» ανάλογα. Πίστευε δηλαδή, ότι τα ακριβά και «αποστειρωμένα» ιδιωτικά σχολεία «λειτουργούν σαν φυτώρια αναπαραγωγής της καλής κοινωνίας», λησμονώντας την πραγματική ζωή. Τώρα, το κατά πόσο πέτυχε ο Μιλτιάδης να μορφώσει, να γαλουχήσει σωστά και να διαμορφώσει όπως ήθελε τον χαρακτήρα του Βαγγέλη.. αυτό είναι ένα άλλο.. μεγάλο θέμα.